Het verhaal van Thomas, een oude man die zijn voorbije leven bij elkaar fantaseert, doet ons lachen en huilen tegelijkertijd. Jeugdherinneringen, verlangens en werkelijkheid lopen door elkaar, in een bewust surrealistische fabel. Jaco Van Dormael maakt heel vlot de overgang van kindertijd naar volwassenheid – op het moment van ouderdom en dood. De film won in 1991 de Camera d’Or in Cannes en gaf zo een nieuwe impuls gaf aan de Belgische film.